Maak uw keuze op de onderstaande Menu Make your choice on the menu below
Terug naar hoofdpagina
Religie / Mythe
De waarheid en het bewijs
Verboden Archeologie !
Gezondheid en Voeding !
Nieuws Illuminati
DOCUMENTEN UPDATE!
Link Soeverein mens worden
Link naar NIBURU nieuws
Politieke partij de SOPN

The Greatest Speech Ever Made

George Bush sr. komt uit Duitsland

Bekentenissen op een sterfbed; foto’s ondersteunen claims dat George H. Scherf(f) Jr. de 41e president van de Verenigde Staten was [Deel 1, red.]

Volgens Otto Skorzeny staan hier op de foto het gezin Scherff en enkele vrienden (circa 1938). Links, de hand van “Moeder” Scherff vasthoudend, Martin Bormann. Vooraan zit Reinhardt Gehlen. Achteraan Joseph Mengele en rechts van hem zit Skorzeny als jonge man. In het midden rechts (in het Duitse matrozen uniform) zit George H. Scherff, Jr. met ernaast zijn vader George H. Scherff, Sr.  Bormann werd Hitlers tweede man. Reinhardt Gehlen was een belangrijke SS officier en moordenaar die uit Duitsland werd gesmokkeld onder Operatie Paperclip. Skorzeny was Hitlers lijfwacht en SS spion/moordenaar die na de oorlog naar de V.S. kwam onder Project Paperclip. Skorzeny and GHW Bush speelden een grote rol bij het fuseren van de Nazi (SS) geheime dienst met de OSI (Office of Scientific Intelligence, red.) om zodoende de CIA te vormen met “Wild Bill” Donovan en Allen Dulles. Deze kerels waren ook betrokken bij de CIA mind control experimenten zoals MK-ULTRA. SS officier en arts Joseph Mengele, de berucht sadistische “Engel des Doods” van Auschwitz, ontvluchtte Duitsland na de oorlog naar Zuid-Amerika. George H. Scherff, Jr. werd de 41e President van de Verenigde Staten als GHW Bush en George H. Scherff, Sr. was Nicola Tesla’s “vertrouwde assistent.”

Wat je hier gaat lezen is een volgende stap, weer verder dan het onderzoek waarmee in de vroege jaren ’90 is begonnen door auteur/historicus Webster Tarpley, hoofdzakelijk gebaseerd op “aanwijzingen” gegeven door de vroegere lijfwacht van Hitler, Otto Skorzeny op zijn sterfbed en diens doos met foto’s. Sinds de dood van Skorzeny in 1999 zijn de verschillende sporen, die hij had gegeven, gevolgd en lijken ze te ondersteunen wat op het eerste gezicht de ongelooflijke scheldpartijen van een verbitterd man zouden lijken. Een constant gegeven is, dat, wanneer we door publiek beschikbare officiële archieven, privé correspondentie, mémoires, krantenartikelen, foto’s en andere “aanwijzingen” turen, documenten over de familie Bush (degene die bestaan) een ‘doolhof’ van tegenstrijdigheden en rare feiten zijn.  Aangezien het een door het Congres vastgesteld feit is, dat Prescott Bush tijdens de Tweede Wereldoorlog zaken deed met de Nazi’s, kunnen we gevoeglijk zeggen, dat de Bush/Nazi connectie bestond. Wie zijn de Bushes? Hoe kregen zij hun connectie met de Nazi’s? Is de connectie er nog steeds via de V.S. presidenten George H.W. Bush en George W. Bush? De antwoorden zijn niet zo letterlijk als we zouden willen. We hebben echter de getuigenis van Otto Skorzeny en zijn foto’s —vooral die hier. Welnu, daar gaan we—de eerste  termijn van een onderzoek dat wijst naar een opmerkelijke conclusie: De familie “Bush” werd gecreëerd om Amerika te vernietigen.

Door Don Nicoloff

Wat ons op Amerikaanse scholen is geleerd over geschiedenis is geen geschiedenis, maar eensprookje. Beter nog: het is propaganda, uitgedacht om een niets vermoedende natie te misleiden over zijn ware erfenis en het verraad en de sabotage die werden bedacht om eenNieuwe Wereld Orde te doen ontstaan. Je staat op het punt om de ware identiteit te leren kennen van hen, die jouw land hebben geïnfiltreerd namens geheime genootschappen, die erop gericht zijn om de totale slavernij van de mensheid tot stand te brengen. In het verleden hebben anderen geschreven over de talloze samenzweringen aangaande het beheersen van de natuurlijke bronnen, energie, voedsel en ons soevereine recht om te leven op planeet aarde – niet als slaven van enkele rijken – maar als vrije mannen, vrouwen en kinderen die devrije wil beoefenen aan hen gegeven door God.

“Research” is het systematisch onderzoeken naar en bestuderen van materialen en bronnen om feiten vast te stellen en nieuwe conclusies te trekken. Dit is belangrijke research. Lees het zorgvuldig, met een ‘open mind’. Gezien het gebruik van fluorides (sodium fluoride) in drinkwater en tandpasta, kun je al in de ontkenning zitten. Fluorides (zo wordt ons verteld) zijn er om tandbederf te voorkomen. Jij, de lezer, kan beslissen of ze echt werken. De echte reden dat ze zijn toegevoegd aan drinkwater en tandpasta is om ervoor te zorgen dat je psychisch en fysiek rustig wordt, en daardoor apathisch.

Een gedachteprobleem

Stel je voor, dat je lid zou zijn van een geheime organisatie waarvan de enige agenda zou zijn om de gehele planeet te beheersen. Als het jouw plan was om dit doel te bereiken zonder opgemerkt te worden door je bedoelde slachtoffers, dan zou discretie uiterst belangrijk zijn. Jouw organisatie zou een reeks van historische gebeurtenissen bedenken die, oppervlakkig bekeken, alledaagse, toevallige voorvallen zouden zijn (natuurrampen, door de mens gemaakte ziekten, moorden, aanslagen, terreur, manipulatie van geld en energie toeleveringen, vergiftiging van voedsel, vervuiling van natuurlijke bronnen, en oorlog). De ‘timing’ van deze gebeurtenissen zou geduld vereisen, zorgvuldige planning, samenwerking van anderen in vertrouwensposities,  heimelijkheid en bedrog. In essentie moet de gehele missie zijn kracht ontlenen aan bedrog en achterbaksheid en moet het een masterplan hebben.

Wie waren de ontwerpers van dit masterplan? Volg maar mee, terwijl wij alles bij elkaar zetten.

Het Master Plan:

Aankomst van de Bankiers (Arrival of the Bankers)

Op de drempel van de 20e eeuw begon zich een plan te ontvouwen om langzaam maar zeker de regering van de Verenigde Staten over te nemen. Veel boeken zijn geschreven over de Nazi machine die twee wereldoorlogen in gang zette, ofschoon enkelen de voetstappen hebben opgespoord van de buitenlandse financiers en de acteurs die wij bij voorkeur “politici” noemen.

Een korte blik op verschepingsverslagen, passagiers-manifesten, en financiële transacties op Wall Street laat een patroon zien van bedrog waarachter deze zelfde machine het brein was. De mate van samenwerking door regerings agentschappen en hun gekozen bestuurders was niet alleen schandelijk, maar was openlijk verraad.

In zijn boek, “The Creature From Jekyll Island,” [1] beschreef de auteur G. Edward Griffin de geheime bijeenkomsten waarin de Federal Reserve gecreëerd werd in 1913. De architect van het plan, Paul M. Warburg, was een vertegenwoordiger van de Rothschild banken in Engeland en Frankrijk en zijn broer Felix stond aan het hoofd van de Warburg banken in Duitsland en Nederland. Van belang is het feit, dat het eerste “officiële” mediaverslag over de Federal Reserve drie jaar later verscheen. In “Leslie’s Weekly,” [2] beschreef B.C. Forbes de geheime bijeenkomst tussen de Republikeinse Senator Nelson W. Aldrich en zes van de machtigste bankiers in de wereld. Dat deze bijeenkomst gehouden moest worden op een geheime clandestiene locatie op een eiland geeft het niveau van het bedrog aan, het verborgen houden – en verraad – hierbij.

Paul Warburg

Dat Paul Warburg, een Duitser, goed genoeg Engels sprak om een financieel document op te stellen (een werk bestaande uit 1.750 bladzijden) resulterend in de Federal Reserve Wet, ontworpen om de financiën van de Verenigde Staten te beheersen (vanuit Europa) was geen kleine prestatie. Van speciaal belang was hoe Warburg in staat was om deze belangrijke connecties te maken vóór zijn aankomst in de V.S. in 1913 en vervolgens deze financiële coup te plegen. Warburg moest zijn mede-samenzweerders al gekend hebben voordat hij naar Amerika kwam.

De eerste officiële optekening van Paul Warburgs reis naar de V.S. verscheen in het Kaiser Wilhelm II passagiers manifest, bij aankomst op Ellis Island, op 13 oktober 1903. [3] Het officiële manifest (op regel 7) noemt een “Mr. P. Warburg, age 35; Beroep: Bankier; Nationaliteit: Amerikaans; Afkomst: Duits; Laatste Verblijfplaats: Hamburg; Eindbestemming: New York; Huisadres: 3 E. 82nd St., New York.

In feite claimde Paul Warburg in 1903 dat hij een Amerikaan was. Had deze claim geldigheidin 1903?

Van bijzonder belang in dit passagiersmanifest van 13 oktober 1903, is het feit dat andere prominente passagiers in de elite financiële gemeenschap ook op hetzelfde passagiers manifest stonden. Harry Sachs (van de beroemde Goldman Sachs) staat op de lijst als een passagier maar hij hoefde, anders dan Warburg, niet zijn bestemming en adres op te geven. In feite was P. Warburg van de 30 passagiers genoemd op pagina 293 van de Ellis Islanddatabase van scheeps- en passagiersaankomsten de enige passagier die zijn bestemming moest opgeven.

Was dit een poging om Warburgs nationaliteit te vestigen?

Verdacht genoeg ontbreekt de tweede helft van de pagina van de database, zodat we niet het voorrecht hebben van pertinente en “officiële” informatie over zijn geboorteplaats noch eenbeschrijving van zijn fysiek bij die gelegenheid. Toekomstige aankomsten in de Haven van New York zouden meer licht op deze onderwerpen werpen. De verslaglegging door de ‘Immigration Office’ op 13 oktober 1903 was niet zomaar slordig. Gebleken is, dat Warburgen andere passagiers niet in die mate werden onderzocht als bij de wet was voorgeschreven en dat zij geholpen werden om het land binnen te komen via speciale, maar illegale overwegingen. Anders dan bij eerdere of latere aankomsten, werd het immigratie ambtenaren toegestaan (of werden zij geïnstrueerd) om laks en openlijk nalatig te zijn, in hun plichten, voornamelijk waar het bestemmingen en geboorteplaatsen betrof.

Warburgs tweede aankomst in de V.S. (op het SS Deutschland) was gelijk aan zijn eerste. Ofschoon nog steeds een “staatsburger van de V.S.” in 1905, was hij gedegradeerd tot “koopman.” [4] Echter, bij een derde aankomst in 1906, was Warburg weer een “bankier.” Zijn geheugen liet hem in de steek op deze (derde) reis, toen hij verklaarde dat hij “tevoren nooit eerder in de V.S. was geweest.” Ook zijn vrouw en twee kinderen waren dat niet, die met hem hadden gereisd bij eerdere reizen. Hij had ook zijn huis in New York City vergeten, toen hij claimde dat hij geen adres had in de Verenigde Staten. Bij dit bezoek gaf Warburg “Hamburg, Duitsland” op als zijn geboorteplaats.

Ongelooflijk genoeg stelde Warburg bij een later bezoek aan de V.S. dat hij officieel een “genaturaliseerde burger” was, daarbij de “Circuit Court of New York City, March 21, 1911” aanwijzend [5] als de plaats waar en datum waarop hem zijn burgerstatus was verleend. Ondanks Warburgs eerdere uitspraken, was hij tot die tijd niet tot staatsburger van de V.S. verklaard.  Warburg pleegde daardoor meineed, wat bij verschillende gelegenheden over het hoofd gezien werd door de bestuurders van de Immigration Service, ogenschijnlijk een daad van verraad bij iedere voorkomende gelegenheid. Gedurende daaropvolgende bezoeken aan de V.S. in 1910, 1912 en 1913, opnieuw melding makend van zijn V.S. staatsburgerschap, refereerde Warburg aan 17 E. 80th St., New York als zijn thuisadres. Niet eenmaal werd enige melding gemaakt over zijn verbinding met de Rothschild banken in Parijs en Londen, en zijn permanente verblijfplaats in Europa, niet in Amerika. Waarom dit bedrog?

James Loeb

Om niet overtroefd te worden, reisde James Loeb, partner in de Kuhn, Loeb & Companybankiersfirma in New York City, op 13 oktober 1903 met Warburg. Loeb meldde op deze reis zijn V.S. staatsburgerschap, maar hij leed blijkbaar aan geheugenverlies in 1910, toen hij geen enkel land van afkomst aangaf en later, in 1912, aan de U.S. Immigration Service opgaf, dat zijn geboorteplaats “Landsberg, Duitsland,” was [6], een klein stadje ten westen van München.

Loeb gaf ook aan (op deze reis) dat hij “bij Mr. Warburg verbleef.”

Geheugenverlies moet een kwaal zijn geweest die de meeste Duitse bankiers plaagde bij het begin van de 20e eeuw. De ziekte stopte niet daar en verspreidde zich al gauw naar instituten van hoger onderwijs. Harvard University Press gaf een biografie uit ter nagedachtenis aan de oprichter van de ‘Loeb Classical Library’ – een geschenk aan de Universiteit van Harvard van niemand minder dan James Loeb – een jaar na zijn dood in 1933. “James Loeb werd geboren op 6 augustus 1867 in New York City, als zoon van Solomon en Betty (Goldberg) Loeb. Solomon was een partner en oprichter van de  bankiersfirma, Kuhn, Loeb & Company,” zo begon het eerbetoon. [7]

De Universiteit van Harvard zal zeker wel hebben geweten waar Loeb was geboren en, trouwens, ook Loeb zal dat wel hebben geweten. Als dit citaat waar zou zijn, wat zou Loeb er dan toe gebracht hebben om in 1912 op te geven (aan de INS) dat hij geboren was in “Landsberg, Duitsland?”

De Harvard Press biografie had weinig invloed om de zaak van Loebs geboorteplaats legitiem te maken, hoewel het een stoere poging was.

Toch, als er nog enige verwarring bestond, had de U.S. Immigration Service de zaak opgehelderd kunnen hebben gebaseerd op de informatie die het had gekregen in 1903 en opnieuw in 1910. Maar dat was niet de intentie van het agentschap. De agenten van de Immigration and Naturalization Service waren medeplichtig in het verbergen van de ware geboorteplaats van James Loeb en zijn verbinding met financiers van de toekomstige Duitse Nazi Partij, een daad die werd geholpen en gesteund door de slordige, onvolledige immigratie archieven opgeslagen op Ellis Island en in de Haven van New York. Dat was onderdeel van het bedrog. Ja, hij woonde en werkte in New York en kan de Universiteit van Harvard hebben bezocht, maar, denkend aan de connecties die Kuhn, Loeb & Company had met de banken die de Nazi’s steunden via  witwas-activiteiten totdat ze betrapt werden in 1942, lag het het meest voor de hand, dat Loeb (net als Warburg) geprepareerd was voor zijn rol om de “bloedlijn” van de oprichters (van dit “master plan”) in stand te houden.

Er waren nog andere tegenstrijdigheden in de Harvard Press biografie, wederom gebaseerd op de bovengenoemde verslagen. “In de winter van 1891 dwong een ernstige ziekte (mogelijk depressie) hem om zijn zaken op te geven en hij bracht de zomer door met reizen door Scandinavië, om vervolgens weer het bankieren te hervatten, maar slechts tot 1 januari 1902, toen hij met pensioen ging in verband met opnieuw opspelende gezondheidsproblemen” [Geheugenverlies?].

James Loeb kon niet gereisd hebben en teruggekeerd zijn naar de Verenigde Staten gedurende 1892, tenzij hij op de terugreis had gezwommen. De aankomst bij zijn eerste reis van de drie naar Ellis Island (vanuit Europa op de Kaiser Wilhelm II) was op 13 oktober 1903, zoals eerder gezegd. Het was onwaarschijnlijk dat hij teruggekeerd zou zijn naar een andere ingangshaven dan de Haven van New York, tenzij hij was aangekomen op een anderegeheime locatie. En er waren geen trans-atlantische vluchten in 1903. Het Harvard verhaal moet een verzinsel zijn geweest om een duister geheim te verbergen.

De aanzienlijke schenkingen in aanmerking nemend, die Loeb uitstrooide over Harvard en andere vooraanstaande onderwijs-, medische en kunstinstellingen in Boston en New York, was het gunstiger voor Harvard om Loeb af te schilderen als een filantroop en een slachtoffer van “depressie” (nauwelijks passend voor een trans-atlantische zwempartij), dan als een Duitse bankier wiens vaders bedrijf de oorlogsmachine van de “master planners” ondersteunde voor en gedurende twee wereldoorlogen.

Volgens nog meer herinneringsverslagen, “ging hij na zijn pensioen naar een rustiger plaats, zijn boerderij in Shrewsbury, New Jersey, waarna hij in 1905 naar Duitsland verhuisde, waar hij bleef (behalve gedurende een periode tijdens de Eerste Wereldoorlog) tot zijn dood in 1933.”

Blijkbaar was Harvard onwetend van nog twee reizen (gedocumenteerd door de Federale Regering) die Loeb maakte naar New York in 1910, en opnieuw in 1912. Het was geen toeval dat Loebs terugreizen naar de V.S. (nu eens wel dan weer niet als Amerikaans staatsburger) werden georkestreerd om Paul Warburgs ontmoetingen met Wall Street bankiers te vergemakkelijken met Duitse overtuigingskracht, aangezien zij het plan beraamden om het Federal Reserve Systeem, een buitenlandse entiteit, te creëren.

“Bij zijn afstuderen kreeg hij het aanbod van zijn leraar en vriend Charles Eliot Norton om Egyptologie te studeren in Parijs en Londen.”

Norton was de “benoemde professor in de kunstgeschiedenis aan de Universiteit van Harvard,”  “van 1856 tot 1874 besteedde Norton veel tijd aan reizen en verblijf op het continent van Europa en in Engeland,” en hij was de eerste voorzitter van het Archaeological Institute of America (1879-1890),” volgens zijn biografie op wikipedia.org. [8] Je zou denken dat Egypte een passender locatie zou zijn om Egyptologie te studeren dan Parijs en Londen, waar Paul Warburg de Rothschild banken bestuurde.

Loeb overleed in München in 1933, nog laat geloofwaardigheid verlenend aan zijn bewering in 1912, tegen de INS, dat hij “geboren was in Landsberg, Germany” en “Duits staatburger” was — en “nooit tevoren in Amerika was geweest.”

Nikola Tesla

Ondanks tegenstrijdige literaire en historische verslagen hierover, werd Nikola Tesla, een Serviër, geboren op 10 juli 1856, in Smiljan, in de provincie Lika, of wat nu Kroatië is. Voor de Eerste Wereldoorlog lag Miljan op de grens van het Oostenrijk-Hongaarse rijk; derhalve was Tesla in feite een staatsburger van Oostenrijkse afkomst.

Als zoon van een Servisch Orthodoxe priester die opklom tot de rang van Aartsbisschop, had Tesla de kans om verschillende onderwerpen te bestuderen in de privé-bibliotheek van zijn vader. Als jonge jongen vergezelde hij zijn vader op reizen naar Rome, waar hij de minder bekende werken kon bestuderen die opgeslagen waren in het grote wetenschappelijke archief van het Vaticaan.

Na zijn studie in techniek en natuurkunde aan het Polytechnisch Instituut te Graz, Oostenrijk, te hebben afgesloten, ging Tesla naar de Universiteit in Praag. Hij liet al vroeg een aangeboren vaardigheid zien bij het oplossen van mechanische en wetenschappelijke problemen, vooral op het gebied van elektriciteit en de toepassingen daarvan in de energieproductie. Na te hebben gewerkt voor Edison Telephone Company dochtermaatschappijen in Boedapest, Parijs, en andere steden in heel Europa, ging Nikola Tesla naar Amerika, om de man te ontmoeten wiens bedrijf hem aan zijn eerste baan hielp, Thomas Edison.

Tesla vond het lastig om voor Edison te werken (doordat Edison steeds terugkwam op financiële beloftes), maar vond al gauw sponsors om zijn research & development projecten en zijn nieuwe uitvindingen te financieren. Financiers als John Pierpont (J.P.) Morgan, George Westinghouse en John Jacob Astor behoorden tot diegenen die het potentieel zagen in Tesla’s pionierswerk en ondernemersgeest om zijn technologische ontdekkingen ten aanzien van elektriciteit, draadloze communicatie, en natuurkunde ten gelde te maken.

De enige officiële verslaglegging van Nikola Tesla’s aankomst in de Verenigde Staten, werd, wederom, geproduceerd in de Haven van New York. [9] Op 7 april 1882 kwam de 25 jaar oude Tesla aan met het SS Nordland, dat vertrok vanaf Antwerpen. Hij was, op deze reis naar de V.S., teruggekeerd na te hebben les gegeven in Parijs. Tesla’s bestemming: New York. Tesla immigreerde als een “arbeider,” ofschoon dit label nauwelijks paste op de man die de meest vruchtbare uitvinder in de geschiedenis zou worden, met zo’n 700 technologische octrooien op zijn naam.

Volgens eerdere verslagen van Tesla’s verbinding met Thomas Edisons projecten was hij in de 1870-er jaren al in de Verenigde Staten. Zijn vele technologische uitvindingen moesten wel zeker de aandacht getrokken hebben van hen die hongerig waren naar wereldoverheersing en superioriteit. In het algemeen werden Tesla’s uitvindingen en zijn loopbaan uit onze geschiedenisboeken gehouden, omdat zijn uitvindingen en octrooien gestolen werden en vervolgens gebruikt voor bewapening. Het was nooit de bedoeling dat wij zouden horen over de onderdrukking van Tesla’s geavanceerde wetenschappelijke ontdekkingen, noch over diegenen die van hun diefstal profiteerden —de regisseurs van het masterplan.

Ofschoon er veel geschreven is over Tesla’s successen en mislukkingen, hebben maar weinigen details gegeven over de financiële activiteiten die achter de schermen plaatsvonden en die een Nazi plan blootleggen om zijn technologie in handen te krijgen, terwijl de kosten voor onderzoek en ontwikkeling grotendeels betaald waren (zonder dat zij hiervan wisten) door de Amerikaanse belastingbetalers. Veel van Tesla’s octrooien vielen vóór en tijdens de Eerste en Tweede Wereldoorlog in Nazi handen. Als gevolg hiervan was Tesla voortdurend gedwongen tot rechtszaken over octrooirechten en andere zaken.
Ofschoon hij erin slaagde om de meeste octrooizaken te winnen, werd zijn technologie herhaaldelijk gestolen en verkocht aan de Duitse Nazi’s en andere buitenlandse regeringen, zodat hij nooit het financiële succes behaalde dat hij verdiende. De verduistering van wat hij ten gelde maakte bleef ongehinderd gedurende Tesla’s hele loopbaan. Op het moment van zijn dood (door moord, volgens Skorzeny) op 6 january 1943, stierf Tesla zo ongeveer zonder een cent.

Tesla’s Assistent,

George H. Scherff, Sr.

Nikola Tesla’s successen bij het ontdekken van nieuwe technologieën bleven niet onopgemerkt door vele industriële kapitalisten en regeringen. In feite werden veel van zijn uitvindingen ontwikkeld door middel van geheime regeringsprogramma’s die al gauw opgestart werden na zijn ontdekkingen inzake wisselstroom (AC), elektromagnetische energie, elektrische motoren, generatoren, spoelen, radio transmissie, energiebesparende apparaten, en draadloze transmissie technologieën.

Aangezien Tesla vaak druk bezig was met onderzoek in veraf gelegen laboratoria, kwamen veel van zijn financiële en juridische zaken onder het beheer van zijn naaste werknemer, George H. Scherff. Scherff gaf Tesla vaak advies over octrooigeschillen, contracten, voorstellen, demonstraties, en financiële zaken. Zoals iedere vertrouwde werknemer zou doen, steunde Scherff Tesla bij alle ups en downs van zijn financiële nachtmerries, en regelde hij soms een verlengd krediet in het Waldorf-Astoria, waar Tesla vaak verbleef, of verkreeg hij een een contante vooruitbetaling voor onderzoek dat hij volgens contract moest uitvoeren. Aan het einde van zijn carriere werd Tesla uit het Waldorf gezet vanwege een uitstaande rekening die meer dan $20,000 bedroeg — een tamelijk grote som voor die tijd.

Terwijl Tesla aan geheime projecten van de Amerikaanse regering werkte in Colorado Springs, Colorado, communiceerde Scherff aan Tesla de status van zijn geldzaken. Tesla sprak van hoopvolle toekomstige financiële successen, hoewel Scherff herhaaldelijk nieuws overbracht over afnemende fondsen. Tesla was begonnen met de bouw van een draadloze energie transmissie toren (“Wardenclyffe,” Shoreham, Long Island) met fondsen verstrekt door J.P. Morgan. Toen Morgan ontdekte, dat de toren  vrije elektriciteit en radiogolven zou overbrengen, stopte hij het project en liet de toren afbreken, waarna deze verkocht werd als schroot. Morgan was niet van plan om Amerikanen vrije elektriciteit, televisie en radio te laten ontvangen. Tesla was ontredderd toen hij het nieuws hoorde, maar ging door met zijn nieuwe uitvindingen.

Ongeveer 12 jaar later, op 14 oktober 1918, schreef Scherff naar Tesla in Colorado Springs. De correspondentie bevatte de gebruikelijke informatie over juridische zaken en advocaten zaken die speelden en werd naar Tesla gestuurd op briefpapier van de Tesla Company met in het briefhoofd het adres van het hoofdkwartier van het bedrijf in 8 W. 40th Street, New York, NY. [10] Op 15 oktober 1918, (de volgende dag) beantwoordde Tesla Scherffs brief (dit lijkt onmogelijk gezien ons begrip van de beschikbare technologie in die tijd, maar dit zijn de data die aan de correspondentie zijn gehangen).

Een interessante anomalie: Tesla’s antwoord was geadresseerd aan “George Scherff, Esq.,”Union Sulphur Co., 17 Battery Pl., New York, NY (Union Sulphur Company?). [11] Dit adres was niet de locatie van de Nikola Tesla Company.

De Rockefeller Connectie

Archieven tonen aan dat 17 Battery Place het Whitehall Building is en eigendom was van Frank Rockefeller, die, samen met zijn broers William en John D., ook eigenaar was van veel bedrijven met kantoren daar. De ‘International Longshoremen’s Association’ (ILA) had zijn wereldhoofdkwartier daar, maar ook een aantal olie-, mijnbouw- en chemische bedrijven. [12] Ofschoon Union Sulphur Company werd geleid door zijn president, Herman Frasch, een Duitse scheikundige die octrooien bezat voor extractie methodes voor zwavel en petroleum, werkte Frasch ook voor John D. Rockefeller’s Standard Oil Company (in New York, New Jersey, en Cleveland, Ohio), waarbij hij gelijksoortige extractie methodes ontwikkelde.

Via deze associatie had George Scherff, Sr. connecties met de familie Rockefeller, maar het is onduidelijk of Tesla zich überhaupt bewust was van deze connectie.

Frank Rockefeller was ook een investeerder van Buckeye Steel Castings in Columbus, Ohio. Buckeye produceerde automatische koppelingen en chassis voor treincoupé’s die eigendom waren van de Harrimans, de Rockefellers, en J.P. Morgan. Tenslotte werd Samuel P. Bush gepromoveerd van algemeen directeur tot president van het bedrijf, nadat gigantische winsten werden gemaakt.

De associatie tussen Samuel P. Bush en de Rockefellers en zijn daaropvolgende positie als Directeur van de ‘War Industries Board’ gaven hem de gelegenheid om gedurende de oorlog contacten op te bouwen met Remington Arms, met dank aan Percy Rockefeller.

Nikola Tesla’s vertrouwde assistent (soms genoemd als “boekhouder” of “secretaris”) George Scherff, Sr., werkte bij Union Sulphur Company. Normaliter zou deze verbinding de alarmbellen niet doen rinkelen, de situatie rond Tesla’s zaken in ogenschouw nemend. Scherff had natuurlijk het recht om een behoorlijk salaris te verdienen om zijn gezin te onderhouden. Dat was “the American Way.” Maar een zorgvuldig onderzoek naar Union Sulphur Co. zou kunnen openbaren, dat iemand bedrogen werd — Tesla, en Scherff stond aan de wortel van dit bedrog.

Wie was George Scherff?

Wie was George Scherff? Beter nog: wie was George H. Scherff, Sr.? Er bestaat geen enkel legitiem document over een George H. Scherff geboren in de V.S. vanaf einde 1800 tot 1925, en toch was George Scherff Nikola Tesla’s assistent/boekhouder. Als hij in Duitsland was geboren, zou zijn geboorteplaats dan enig licht op dit mysterie kunnen schijnen? Waarschijnlijk—als zij bestaan (gebleken is, dat van individuen die binding hebben met de Nazi Partij gewoonlijk alle of delen van hun genealogische documenten verwijderd zijn—we zullen dit nader uitzoeken in de paragraaf van dit artikel dat over de stamboom van de familie “Bush” gaat.).

Otto Skorzeny: S.S./ODESSA/CIA meesterspion en moordenaar

Vrienden en kennissen van Nikola Tesla herinneren zich, dat hij klaagde over Scherffs zoon, George, Jr., die altijd rondneusde in Tesla’s lab. Meer dan eens (waarschijnlijk gedurende de tweede helft van de 1930-er jaren) betrapte Tesla de 14 jaar oude Scherff op het doorlezen van zijn aantekeningen, het turen in zijn boeken en het stelen van kleine spullen uit zijn lab. Tesla gaf hem de bijnaam “Curious George” ["Nieuwsgierige George"] en vergeleek hem met een “snode aap.” Volgens Skorzeny, (Adolf Hitlers vroegere lijfwacht) – bij gelegenheid van zijn bekentenis op zijn sterfbed aan Eric “Orion” (Eric Berman) in S. Miami, Florida – “haatte” Tesla “de jongere Scherff.” In feite waren volgens Skorzeny het boek en de film “Curious George” geïnspireerd door Tesla’ s suggestie.

Opmerkelijk genoeg werd de 76-jarige Alan Shalleck, de producent van Curious George (en de man in de Gele hoed), de dag voordat de film zou worden uitgebracht in de nationale theaters, op zijn oprit in Florida vermoord gevonden onder een stapel plastic vuilniszakken. [13]

Kort gezegd: Otto Skorzeny stelde, dat de ware identiteit van George H.W. Bush was: “George H. Scherff, Jr., de zoon van Nikola Tesla’s illegale immigrant, de in Duitsland geboren boekhouder, George H. Scherff, Sr.”

http://www.proliberty.com/observer/hitlerotto.jpg

De onmiskenbare Otto Skorzeny met Adolf Hitler.

Duizend woorden waard: Echter, dit was niet de enige bom die Otto Skorzeny liet ontploffen die dag eind 1999. Skorzeny haalde een schoenendoos gevuld met een periode van 60 jaar aan privé foto’s tevoorschijn, liet ze aan Berman zien en beschreef elke foto zeer gedetailleerd. In de verzameling zit een foto van een jonge, trotse Skorzeny in vol S.S. Nazi militair ornaat, naast zijn Führer, Adolf Hitler. Dan waren er foto’s van Reinhard Gehlen (S.S. spion en moordenaar) Dr. Joseph Mengele (de “Engel des Doods”) Martin Bormann (Hitlers rechterhand en S.S. moordenaar) en Adolf Hitler (gefotografeerd in 1997 op een leeftijd van 107).

De Hitler foto was genomen bij een “reünie” in de Lake McDonald Lodge in Glacier National Park, Montana, op 27 augustus 1997. Volgens Skorzeny, was Adolf Hitler in 1997 levend en wel in de V.S.!

Skorzeny hield daar nog niet op. Hij haalde een foto tevoorschijn van een jonge Skorzeny, Mengele, Bormann, en het gezin van George H. Scherff, Sr.. In het midden van de foto zit een jonge George H. Scherff, Jr., die, zoals Skorzeny uitlegde, getraind was als spion en naar Amerika gezonden om voor Adolf Hitler te werken. “Hij kreeg een valse identiteit en werd geadopteerd door Prescott Sheldon Bush als zijn “zoon,” George Herbert Walker Bush,” ging Skorzeny voort. “Hij vervalste een geboortecertificaat om in het leger te kunnen voordat hij 18 werd. Hij was toen 16.”

Op de familiefoto [zie bovenaan, red.] droegen zowel de jonge Scherff als Bormann een Duits Marine uniform. Scherff schreef zich later in bij de Amerikaanse Marine als “George H.W. Bush.”

In zelfs meer detail beschreef Otto Skorzeny hoe hij (“in tegenstelling tot wat staat in de door de CIA geschreven geschiedenisboeken”) Hitler hielp ontsnappen naar Oostenrijk in een vliegtuig dat gevlogen werd door een pilote, Hanna Reitsch. “Hitler pleegde geen zelfmoord,” vertelde Skorzeny. “Zijn dubbelganger werd tussen de ogen geschoten, en de gebitsgegevens bewezen dat hij Hitler niet was. De Amerikanen hielden het geheim, bang dat de waarheid de Russen kwaad zou maken.”

Eric “Orion” (Berman) vertelde in een live radio interview via Republic Broadcasting Network op 17 january 2006 [14] in detail hoe “Skorzeny overleed op 31 December  1999. Zijn lichaam werd gecremeerd, ik heb een kopie van zijn overlijdenscertificaat, en ik heb zijn as gezien. Na de oorlog hielp hij George Bush de CIA op te richten door Operation Paperclip en ODESSA.”

Berman vertelde hoe Skorzeny “niet schuldig” werd bevonden bij de Neurenberg processen, en vervolgens begeleid werd naar de CIA. “Zo’n 50.000+ S.S. Nazi oorlogsmisdadigers, niet enkel raketwetenschappers, werden na de oorlog naar Amerika gebracht.”

Skorzeny, rond de 90 jaar in die tijd, werd door Berman omschreven als “zeer gefocust en zeer helder, en hij was nog zeer mobiel.. Hij was nog in staat om rond te lopen—hij was nog zeer indrukwekkend en hij had zo ongeveer de grootste handen die ik ooit geschud heb. Hij was 1,93m en was een reus voor zijn tijd. Hij torende boven mij uit en ik ben 1,73m.”

Gevraagd waarom volgens hem Skorzeny deze informatie aan hem had gegeven, antwoordde Berman, “Ik was een van zijn dochters aan het “daten”. Hij wist dat ik Joods ben, ten eerste, ik ben een eerlijke vent en hij dacht dat ik echt zou proberen iets hieraan te doen en enig recht zou brengen, ja, tegen deze gezochte oorlogsmisdadigers. Zijn hele doel was…. zij hadden hem een poot uitgedraaid, inclusief George Bush, ze hadden hem een poot uitgedraaid….. en uit grote sommen gelds gedurende de jaren. Dit was zijn ene laatste manier om… weet je, quitte te komen met hen.”

In het Tesla Tech, Inc. magazine, “Extraordinary Technology,” Volume 4, Nummer 3, Aug., Sept., Oct., 2006 verscheen een biografisch artikel over Nikola Tesla. [15] Het artikel, geschreven door Dustin Wallace, ging over Tesla’s jeugd, sommige van zijn uitvindingen en zijn laatste dagen. Wallace schreef (pp. 21-22), “De Joegoslavische Monarchie in ballingschap werd opgeroepen om Tesla te bezoeken in de herfst van 1942. Echter, het was een secretaresse, Charlotte Muzar, die Tesla het bezoek bracht. Door zijn conditie bij haar aankomst had zij het gevoel dat hij de ochtend wellicht niet zou halen. Een andere vriend van Tesla, Kenneth Swezey bezocht hem in die tijd en merkte op dat hij enkel leefde op warme melk en Nabisco crackers. Het was duidelijk dat Tesla zijn einde naderde. Tegen eind december 1942 begon Tesla ontmoetingen te hebben met twee agenten van de Amerikaanse regering om over enkele van zijn meest gevoelige ontdekkingen te praten. Deze mannen haalden veel documenten weg om ze op microfilm te zetten.”

“Op 4 januari 1943 bezocht Tesla’s trouwe assistent, George Scherff, Tesla voor de laatste keer. Tesla werd dood gevonden in zijn hotelkamer in de ochtend van 8 januari 1943. Hij was overleden in de vier dagen na Scherffs bezoek.”

Het artikel ging voort: “Na Tesla’s dood confisceerde het V.S. Kantoor van Buitenlandse Eigendom, onder instructie van de Federal Bureau of Investigation, alle documenten en eigendommen van Tesla. Dit was een interessante manoeuvre in overweging nemende dat Tesla een burger van de Verenigde Staten was.”

Het belang van deze onschuldige beschrijving van Tesla’s uitvindingen en zijn laatste dagen heeft een directe relatie met de voorheen onbekende claims van Otto Skorzeny. Terwijl Skorzeny in detail (aan Berman) zijn betrokkenheid bij George H.W. Bush (George Scherff, Jr.) beschreef bij het organiseren van de CIA door daarin Nazi S.S. agenten in op te nemen,” maakte hij bekend dat het Reinhard Gehlen en hijzelf waren die Nikola Tesla op 6 januari 1943 door verwurging/verstikking vermoordden.

Voorafgaand aan de moord “spraken” Skorzeny en Gehlen “zeer gedetailleerd met Tesla over zijn meest geavanceerde technologieën en stalen ze vervolgens de blauwdrukken van zijn beste, meest geheime uitvindingen.”

Waren dit de “twee agenten van de Amerikaanse regering” over wie Dustin Wallace schreef? De timing van George Scherffs laatste bezoek aan Nikola Tesla was ook verdacht.

Skorzeny hield niet op bij deze ‘ziel-reinigende’ onthullingen. Hij beschreef de aliassen van hemzelf Frank Edward P_ _ _ _ _, uit zuid Florida (volgens Berman, die claimt dat hij probeert Skorzeny’s dochter te beschermen), Reinhard Gehlen (Hank Janowicz, Wayne, N.J.), en Dr. Joseph Mengele (Steven Rabel). Volgens Berman, “was Gehlen door de FBI getipt over de bekendmaking door Skorzeny van zijn identiteit en locatie en is Gehlen (Janowicz) toen ondergedoken. Mengele (Rabel) heeft, door een reeks van anti-verouderings hormooninjecties, een zwart haarstukje, en ‘kannibalisme’ een jeugdig uiterlijk behouden.”

Na enkele stellingen van Skorzeny onderzocht te hebben, nam Berman contact op met het Amerikaanse Ministerie van Justitie om hen ervan op de hoogte te brengen dat Nazi spionnen ondergebracht waren bij bepaalde facties van de Amerikaanse veiligheidsdiensten, met name de CIA. “Ik dacht dat, eh, ik moest proberen deze gezochte SS Nazi oorlogscriminele, holocaust moordenaars—terroristen, eigenlijk—te laten berechten. Ik wilde onze regering bellen en hen zeggen, ‘Hé, dat ze nog in leven zijn.’ Ik wilde ze laten berechten. Dat was mijn hele bedoeling. Aanvankelijk had ik contact opgenomen, of geprobeerd contact op te nemen met Eli Rosenbaum, die de Directeur was van het Amerikaanse Ministerie van Justitie, Bureau Speciale Onderzoeken. Eigenlijk dachten ze, eh, dat het een valse melding was en ze zeiden tegen mij dat ik me vergiste, en dat volgens de CIA, ‘ze allemaal dood waren en ik mij vergiste.’ Dat is wat ze tegen mij zeiden. Ik had ongelijk.

“Later die avond was ik in eh, Skorzeny’s huis en zijn weduwe kreeg een telefoontje dat haar bleek deed wegtrekken, en ze viel bijna flauw. Iemand van de OSI (Bureau Speciale Onderzoeken) tipte haar dat ik hun had gebeld… en dat ik over hen wist. Later die avond, toen ik thuis kwam, eh, trok een auto op achter mij, flitste met zijn lichten, wilde mij aan de kant hebben. Dus ik ging aan de kant—ik wist dat er waarschijnlijk iets gaande was, dus ik was er klaar voor, en iemand liep vlak naast me—het leek alsof hij, mogelijk, een geweer in zijn hand had, dus ik rende weg. Ja, eh, en mijn vriendin zat op dat moment in de auto, ja, en ik rende door drie verkeersstraten en ging een winkelcentrum binnen, en hij reed erin net achter mij—en hij gaf mij een vuile blik —vervolgens reed hij iets verder weg, en reed toen weg. Maar, eh, ik ben er zeker van, dat zij een prijs op mijn hoofd hadden gezet. Dat is wat het was.”

Berman bevestigde vervolgens, dat de vriendin de dochter van Skorzeny was en voegde toe, “Zij, eh, wist niet dat ik het wist… zij wist niet dat haar vader mij dit allemaal verteld had. Dat is waarom we niet langer meer uitgaan. Ze maakte het uit met mij, toen de regering haar tipte dat ik een boek over haar familie schreef.”

Om de authenticiteit van bovenvermelde openbaringen vast te stellen, begon de auteur zijn eigen onderzoek te doen naar de alias van Otto Skorzeny. Het eerste detail, Bermans “cryptische clue” van Skorzeny’s CIA naam overwegend, was de variëteit aan namen beginnend met een “P” vast te stellen— Palmer, Parson, Paskel,  Peller, Porter, Powell, enz., op “Powell” inzettend als de meest waarschijnlijke mogelijkheid. Dan was er ook nog de onmiskenbare mogelijkheid dat Skorzeny (om zijn vrouw en kinderen te beschermen) Berman lichtelijk misleidde over zijn “officiële” alias, door zijn eerste en tweede naam om te draaien.

Een minutieus onderzoek onthulde een interessante wending. Aangezien Skorzeny kinderen had, had hij waarschijnlijk een vrouw. In feite had hij een vrouw en liet een spoor achter (ofschoon door de tijd achterhaald), dat enig licht zou kunnen werpen op het masterplan (dit onderwerp wordt later besproken).

Verder onderzoek naar het leven van Otto Skorzeny, “meesterspion,” onthult zijn bijna niet gekende affaire met Eva (Evita) Marie Duarte de Peron, de vrouw van Argentinië’s President, Juan Domingo Peron. Goud dat was gestolen door de Nazi’s (witgewassen door Zwitserse banken en het Vaticaan, vervolgens naar Argentinië gesmokkeld door  Admiraal Wilhelm Canaris) had enorme rente opgeleverd na de Tweede Wereldoorlog en bij haar dood liet Eva Peron aan Skorzeny $100 miljoen na, wat uiteindelijk in de handen van de CIA viel. De Nazi-CIA connectie met het geld was overduidelijk. Gebaseerd op wat Skorzeny stelde, viel zijn geld waarschijnlijk in de handen van George H.W. Bush en diens “handlers.”

George H. Scherff, Jr., bezoekt de FBI

Bij de vroegtijdige dood van Nikola Tesla, misschien wel de befaamdste wetenschapper van de wereld ooit in de geschiedenis, kreeg J. Edgar Hoover, Directeur van de FBI, een onverwacht bezoek van George H. Scherff, Jr. Dat George Scherff, Sr., Tesla’s vertrouwde medewerker, ervoor koos om zijn tienerzoon te sturen om de beruchte directeur van de FBI te bezoeken, zou een rode vlag hebben moeten doen uitgaan, wat waarschijnlijk ook wel gebeurde onder de geheime diensten. Scherff, Jr. zei tegen  Hoover dat hij gewerkt had voor Tesla en gemachtigd was ten aanzien van diens documenten en andere bezittingen. Hij sprak ook zijn zorg uit dat “een buitenlandse regering ook interesse zou kunnen hebben in zijn uitvindingen.” [16]

Scherff, Jr., gaf Hoover ook een adres, “149 Secord (sic) Rd., New Rochelle, New York” [“Seacord” is de correcte spelling].

FOIA file on “subject, Nikola Tesla”: “Mr. George H. Scherff Jr. zei dat hij twee brieven had ontvangen… Mr. Scherff stelde dat hij in 1914 een werknemer was van Nikola Tesla en dat zijn vader gedurende vele jaren Dr. Tesla’s particuliere secretaris was geweest. Mr. Scherff zei dat hij nooit had gehoord van Leland J. Anderson noch enige andere naam genoemd in Andersons brief” (Anderson had naar de Scherffs geschreven om informatie te krijgen over Tesla’s geschriften. Hij was voor school bezig met een scriptie en had informatie gevraagd van Tesla’s werknemers en correspondenties).

(3 februari 1954) “Mr. Scherff verklaarde dat hij een tamelijk grote hoeveelheid aan geschriften in zijn bezit heeft en hij wist niet of ze van waarde zouden zijn voor een buitenlandse regering.”

Er zijn verscheidene in het oog springende verschillen en tegenstrijdigheden in de verklaringen van George H. Scherff, Jr.’s aan de FBI (of de eigenlijke bedoeling van het document). De auteur voerde zijn eigen onderzoek uit naar de achtergrond van George H. Scherff, Sr., en concludeert uit alle aanwijzingen, dat George H. Scherff, Jr., niet voor Nikola Tesla kon werken in 1914. Scherff, Jr. leefde zelfs nog niet in 1914, dus hij kon niet hebben “gewerkt voor hem” noch toen noch op enig ander moment (uitgaand van de talloze verslagen over “Curious George,” kon Tesla er zelfs niet tegen dat hij in zijn laboratorium zou rondhangen). Het is zeer onwaarschijnlijk dat Tesla hem in dienst zou hebben genomen (of in dienst nam). Er bestaat slechts één verwijzing naar Tesla die een secretaris zou hebben, “George Scherff” geheten, en dat is in een boek geschreven door John J. O’Neill, ‘Prodigal Genius, The Life of Nikola Tesla’ in 1944. [17]

Gedurende het grootste gedeelte van zijn carriere had Tesla een secretaresse, Dorothy F. Skerritt. Zowel Skerritt als Muriel Arbus werkten voor hem toen hij met pensioen ging, waartoe hij gedwongen was door afnemende fondsen. De dankbetuiging onderaan het boek beschrijft George H. Scherff als een “business associate,” en er wordt geen enkele melding gemaakt, dat George H. Scherff, Jr. ooit zou hebben gewerkt voor Tesla.

Waarom loog Scherff, Jr., dan tegen de FBI? Omdat het gevaarlijk voor hem was om Hoover de waarheid over de ware identiteit van zijn vader en hemzelf te vertellen. Waarom zou George H. Scherff, Sr. zijn tienerzoon sturen om papieren en andere gegevens (van Tesla) van de FBI te vragen en het niet zelf doen? Omdat de Directeur van de FBI, Herbert J. Hoover, hem zou hebben herkend als iemand anders dan George H. Scherff, Sr. In feite is het zeer plausibel dat het individu dat met de FBI sprak geen Scherff was, maar een stand-in.

Het kan ook nog zo zijn, als meest waarschijnlijke mogelijkheid, dat het Scherff interview niets meer was dan een was list, bedacht door de FBI met als doel alles te verdonkeremanen: de feiten rond de betrokkenheid van de regering in de moord op Nikola Tesla, de diefstal van en achterbakse inbreuk op zijn octrooien, en het witwassen van geld dat volgde tussen een paar Wall Street banken en Adolf Hitlers Nazi Partij. Iedereen die George H. Scherff, Jr. zou hebben ondervraagd, zou gemakkelijk hebben vastgesteld dat hij niet oud genoeg was om “in 1914 voor Nikola Tesla te hebben gewerkt.”

Geredigeerde verklaringen in de FOIA bestanden waarnaar hierboven werd verwezen, wijzen erop dat er iets werd afgedekt. De “Scherff” documenten werden gecreëerd om de onderzoekspogingen van Leland J. Anderson te dwarsbomen, de feiten achter de moord op Tesla te verbergen, en iedere speculatie dat de FBI Tesla’s archieven, onderzoeksdocumenten en nieuwe technologieën gestolen had, te bezweren.

In 1942, minder dan een jaar voor Tesla’s te vroege dood, was het al bekend, dat hoge functionarissen bij de New Yorkse Union Banking Corporation waren betrapt op “Handel drijven met de Vijand,” Nazi Duitsland. Onder deze hoge functionarissen bevonden zich George Herbert Walker, Prescott Sheldon Bush, “zoon” van industrieel Samuel Prescott Bush, die president was van Buckeye Steel Castings in Columbus, Ohio en de directeur van de Facilities Division van de War Industries Board. De WIB gaf Samuel P. Bush ongekende banden met de Oostelijke elite families door de verbinding met een van de grootste wapenproducenten, Remington Arms. Buckeye Steel Castings voorzag de spoorwegindustrie, in handen van de Rockefellers, de Harrimans en J.P. Morgan van onderdelen voor koppelingen en chassis voor hun tankers en treinstellen.

Achter de schermen beïnvloedde (of controleerde) Aartsbisschop  Francis Kardinaal Spellman in het geheim de activiteiten van de belangrijkste geheime dienst agentschappen in de V.S., zodoende het Vaticaan de gelegenheid gevend om potentieel schadelijke informatie weg te houden van het publiek. Spellman en Hoover dienden dezelfde “meester,” hoewel dat niet de Amerikaanse regering was. Als reactie op de onthullingen van het New York / Nazi witwassen van geld en woekerwinsten maken door de oorlog, werden archieven in de National Archives, in het bijzonder die welke gerelateerd waren met Samuel P. Bush, vernietigd “om ruimte te besparen.” Het meest waarschijnlijk is, dat die archieven veelvuldige, achterbakse relaties in een samenzwering van monumentale proporties openbaar maakte.

http://www.proliberty.com/observer/teslapeter.jpg

Tesla met Koning Peter II van Joegoslavië in Hotel New Yorker, 15 juli 1942. Het is vreemd, dat Tesla, een van de briljantste uitvinders ooit, zonder een cent zou sterven en zijn “vertrouwde assistent” was, volgens Otto Skorzeny en enkele op een vreemde manier ondersteunende archieven, was “George H. Scherff, Sr.” Tesla stierf op 6 januari 1943.

Bron: http://www.proliberty.com/observer/20070405.htm

Referenties, Deel 1:

1) “The Creature from Jeckyll Island,” G. H. Griffin

2) “Leslie’s Weekly, B.C Forbes

3) http://ellisisland.org/, P. Warburg, passenger record / manifest

xz4) http://ellisisland.org/, Paul M. Warburg, passenger record / manifest

5) http://ellisisland.org/, Paul Warburg, passenger record / manifest

6) http://ellisisland.org/, James Loeb, passenger record / manifest

7) Harvard University Press, Loeb Classic Library, “Our Founder”

8) http://wilipedia.org/, Charles Eliot Norton

9) http://ellisisland.org/, Nikola Tesla, passenger record / manifest

10) Photocopy of The Tesla Company document sent by Scherff to Tesla in Colorado

11) Photocopy of reply to George Scherff , Union Sulphur Co., New York, NY

12) http://www.nyc-architecture.com/LM/LM011-WHITEHALLBUILDING.htm

13) http://en.wikipedia.org/wiki/Alan_Shalleck, numerous Internet news reports

14) http://republicbroadcasting.org/, The Investigative Journal show archives, 01-17-2006

15) “Extraordinary Technology,” Volume 4, Number 3, Aug.-Oct., 2006, pp. 21-22

16) FOIA / J. Edgar Hoover, FBI files on subject: Nikola Tesla

17) “Prodigal Genius, The Life of Nikola Tesla,” John J. O’Neil, 1944

vertaald door: anti-zion2012